Het dorp van de twee fonteinen

 

Er was eens een dorp, diep verscholen tussen heuvels. In het midden stonden twee fonteinen.

De eerste fontein spoot donker water dat rook naar angst en bitterheid. Wie eruit dronk, begon te fluisteren over vijanden en gevaar. De stemmen werden hard, de harten koud. Het leek alsof het water kracht gaf, maar in stilte maakte het de mensen broos.

De tweede fontein was kleiner en vaak vergeten. Zij gaf helder water dat zacht glinsterde in de zon. Wie ervan proefde, voelde warmte en sprak over vertrouwen, buren die elkaar hielpen en kinderen die samen lachten. Het water maakte de mensen sterk, niet door angst, maar door verbondenheid.

Op een dag kwam een kind naar het dorpsplein. Het nam een beker, vulde die bij de kleine fontein en riep:
“Angst maakt ons klein. Hoop maakt ons groot. Laten we kiezen.”

De dorpsbewoners keken elkaar aan. Langzaam begonnen ze uit de tweede fontein te drinken. Eerst aarzelend, toen steeds meer. En terwijl ze proefden, verdwenen de harde stemmen. Ze spraken weer met elkaar, deelden verhalen en bouwden samen nieuwe huizen.

Zo leerde het dorp dat er twee fonteinen waren: de fontein van angst en de fontein van verbinding. En dat echte kracht niet lag in vijanddenken, maar in de moed om samen te leven.

Aan de rand van het plein kerfden de kinderen in steen:
“Wij kiezen voor het heldere water.”