Aan het kruispunt van onze democratie: kiezen tussen haat of hoop

 Zou jij willen leven in een land waar geen vrijheid meer bestaat, waar de pers wordt gecensureerd en kritische stemmen monddood worden gemaakt? Waar mensen worden vernederd vanwege hun afkomst of geloof, waar minderheden systematisch worden uitgesloten, waar zelfs oorlog en genocide worden goedgepraat? Het klinkt als een schrikbeeld uit een geschiedenisboek, maar het is precies datgene waar de uitholling van de democratische rechtsstaat ons naartoe kan leiden.

Populistische en extreemrechtse partijen beloven vaak simpele antwoorden op ingewikkelde problemen. Ze spreken in slogans, niet in oplossingen. Hun boodschap klinkt verleidelijk: “terug naar vroeger”, “eigen volk eerst”, “stop migratie en alles wordt beter”. Maar wie even doordenkt, ziet dat dit schijnoplossingen zijn. Vrijheid wordt er niet groter, maar juist kleiner van. In plaats van ruimte voor iedereen, maken ze onderscheid tussen wie erbij hoort en wie niet. Dat is geen vrijheid, maar willekeur. De rechtsstaat wordt uitgehold doordat onafhankelijke rechters en de pers worden weggezet als “tegenstanders van het volk”, terwijl juist deze instituties burgers beschermen tegen machtsmisbruik. De samenleving raakt verder verdeeld, want extreemrechts zoekt voortdurend naar vijanden: migranten, de EU, de klimaatbeweging, de “linkse elite”. Problemen worden er niet kleiner door, integendeel: ze worden groter. En de grote uitdagingen van onze tijd – woningnood, klimaatverandering, ongelijkheid – vragen om samenwerking en feiten, niet om simpele leuzen of het negeren van wetenschap.

De democratie is geen vanzelfsprekendheid. Ze blijft alleen bestaan als burgers haar voeden en beschermen. Dat betekent dat we onze stem moeten laten horen. Op 29 oktober beslissen we samen over de koers van ons land. Elke stem telt, en niet stemmen betekent dat de extreme stemmen zwaarder doorwegen. Het betekent ook dat we politici niet moeten belonen voor loze beloften, maar dat we van hen eerlijke plannen eisen, gebaseerd op feiten en haalbare keuzes. Het betekent dat we onze rechtsstaat moeten verdedigen, want onafhankelijke media, rechters en instituties zijn onze bescherming en verdienen steun. En het betekent dat we, juist in tijden van onzekerheid, de moed moeten vinden om te verbinden in plaats van te verdelen. Democratie is samen bouwen aan een samenleving, niet tegen elkaar.

De verkiezingen van 29 oktober zijn daarom meer dan een politieke strijd. Ze zijn een toets voor wie wij willen zijn als samenleving. Willen we meegaan in een politiek van uitsluiting en haat? Of kiezen we voor een samenleving die rechtvaardigheid, menselijkheid en verbinding centraal stelt? Stel je eens voor dat we een land hebben waar we niet langer zoeken naar vijanden, maar naar verbinding. Waar feiten boven meningen gaan, waar rechtvaardigheid sterker weegt dan eigenbelang, en waar menselijkheid leidend is in beleid en in ons dagelijks leven. Zo’n land vraagt moed, verantwoordelijkheid en solidariteit. Het is de keuze waar wij als burgers op 29 oktober voor staan.

Laten we samen kiezen voor dat land. Laten we onze stem gebruiken om menselijkheid, vrijheid en rechtvaardigheid te beschermen. Laten we weigeren mee te gaan in haat en uitsluiting, en in plaats daarvan bouwen aan een samenleving waarin we elkaar dragen, in plaats van afstoten. De toekomst van onze democratie ligt in onze handen. Op 29 oktober maken wij samen het verschil.