Een rechtvaardig land is een land waar niemand buiten de cirkel valt.

Er was eens een dorp, niet groot, niet klein. Het lag aan de rivier, waar kinderen speelden en waar oude bomen verhalen fluisterden. In dat dorp gold één regel: niemand viel buiten de cirkel.

Die cirkel was geen hek, geen wetboek, geen steen. Het was een belofte. Een belofte dat iedereen – jong of oud, rijk of arm, gezond of ziek – werd gezien als doel in zichzelf. Niet als last, niet als middel, maar als mens.

Toch begon de cirkel scheuren te vertonen. Sommigen zeiden dat vrijheid betekende dat ieder voor zichzelf moest zorgen. Anderen riepen dat alleen de sterksten recht hadden op kansen. Weer anderen keken naar cijfers en tabellen en besloten dat de waarde van een mens afhing van wat hij opleverde.

In die tijd stond een meisje op. Ze heette Noor, en haar vader was arbeidsmigrant. In de fabriek waar hij werkte, werd hij vaak gezien als goedkope kracht, niet als mens met dromen. Haar grootmoeder lag in een zorginstelling en werd door beleidsmakers vooral als “kostenpost” beschreven. En Noor zelf hoorde op school dat ze misschien minder kans had op een stage, omdat haar achternaam “te vreemd” klonk.

Noor keek naar de cirkel en zag hoe mensen naar de rand werden geduwd. Toen riep ze, midden op het dorpsplein:
“Zijn wij dan cijfers? Zijn wij dan lasten? Zijn wij dan middelen? Nee. Wij zijn mensen. En mensen mogen niet buiten de cirkel vallen.”

De mensen zwegen. Toen stapte een oudere vrouw naar voren. Ze had de oorlog nog meegemaakt en zei zacht:
“Vrijheid zonder gelijkheid is leeg. Gelijkheid zonder vrijheid is kil. Broederschap zonder beiden is gevaarlijk. Maar samen vormen ze onze kracht. En de rechtsstaat beschermt ons allemaal, ook wie onpopulair of kwetsbaar is.”

Langzaam begonnen de dorpelingen elkaar weer aan te kijken. De boer die vreesde voor zijn toekomst, zag de jongen die dringend een huis nodig had. De ondernemer die winst wilde maken, zag de moeder die een veilige wijk zocht. En de leraar die cijfers bijhield, zag eindelijk de kinderen achter de grafieken.

Zo werd de cirkel hersteld. Niet door regels alleen, maar door menselijkheid. Niet door cijfers alleen, maar door verhalen. En iedere keer als iemand bijna naar de rand werd geduwd, herinnerden ze zich de woorden van Noor:

“Een rechtvaardig land is een land waar niemand buiten de cirkel valt.”