Het verhaal van Sara’s droom

 

Op een regenachtige avond zat Sara, een jonge moeder, bij het raam van haar kleine huurwoning. Haar dochtertje sliep eindelijk. Op tafel lagen de rekeningen, een brief over haar huurverhoging en het nieuwsbericht dat weer sprak over politieke ruzies, rellen en wantrouwen. Ze zuchtte diep.

En toen sloot ze haar ogen.

In haar verbeelding liep ze door een ander Nederland. Een land waar niemand zich buitengesloten voelde. Waar politici niet elkaar overschreeuwden, maar luisterden naar mensen zoals zij. Waar debatten niet gingen over angst, maar over rechtvaardigheid.

Ze zag een dorpsplein vol mensen: jongeren, ouderen, nieuwkomers, arbeiders, ondernemers. Niet tegenover elkaar, maar naast elkaar. Daar sprak een leraar naast een verpleegkundige, een boer naast een student, en hun stemmen telden mee. De rechters waren onafhankelijk, de pers vrij en de waarheid niet vervormd door complotten.

Verderop lag een school. Daar zaten kinderen uit alle wijken, spelend en lerend samen. Ze leerden niet alleen rekenen en taal, maar ook respect, empathie en het belang van feiten boven meningen. “Je afkomst bepaalt niet wie je wordt,” zei de juf glimlachend tegen Sara’s dochter.

Sara liep verder en kwam bij een wijk waar huizen betaalbaar waren. Jongeren konden er hun eerste woning vinden, ouderen werden verzorgd in waardigheid, en niemand hoefde buiten te slapen. Zorginstellingen stonden open voor iedereen, niet geleid door winst, maar door menselijkheid.

Aan de rand van de stad zag ze windmolens draaien en zonnepanelen glanzen. Mensen betaalden eerlijke energierekeningen, omdat de overheid had gekozen de meest kwetsbaren voorop te zetten. Het klimaatbeleid was niet kil en technocratisch, maar rechtvaardig en hoopvol.

Ze keek omhoog en zag vlaggen van andere landen. Nederland stond niet alleen, maar was verbonden met de wereld. Het sprak zich uit voor vrede en mensenrechten, en gaf hoop aan wie in onderdrukking leefde.

Toen Sara haar ogen weer opende, zat ze weer in haar kleine keuken. Het huis kraakte, de rekeningen lagen er nog steeds, en buiten viel de regen. Maar iets in haar was veranderd.

Ze begreep: dit Nederland was geen onbereikbare droom. Het was een keuze. Een keuze die zij, haar buren, en iedereen samen konden maken.

Ze keek naar haar slapende dochter en fluisterde:
“Jij verdient een land waar menselijkheid sterker is dan angst. En daarvoor zal ik blijven dromen, en blijven kiezen.”